Στάχτες

Βλέπουμε ό,τι θέλουμε να δούμε. Εμείς επιλέγουμε τη διάθεση μας, τις αποφάσεις μας, την οπτική μας γωνία σε μια ζωή που όλο κάνει κύκλους.

Ανάλογα με τα ερεθίσματα που έχουμε θα προσέξουμε λέξεις, ή θα αγνοήσουμε λέξεις. Το ίδιο ισχύει και για τις πραξεις.

Αν θες μπορείς να το βαφτίσεις πεπρωμένο, αν θες τύχη, αν θες πες πως ήταν και γραφτό, ή μήπως ήταν σύμπτωση; Θα σε βόλευε να ήταν σύμπτωση, μιας και ο,τι λάθος συνέβη ηταν εξαιτίας της απέραντης γκαντεμιάς σου και αν όχι τοτε θα ηταν άνετο να ήταν γραφτό.

Θα ήταν όλα τοσο βελούδινα, σαν απο ταινία, για να πλάσεις μια φανταστική παραμυθένια πραγματικότητα πάνω σε κάτι που είναι σχεδόν όπως το φαντάστηκες στο όνειρο σου, μπορεί όμως να μη μοιαζει και καθολου.

Μια ατελείωτη ανάγκη να βρούμε αυτό που ψάχνουμε έχει ως συνέπεια τη δημιουργία παραισθήσεων αλλα και ψευδαισθήσεων για να κοιμηθούμε ήρεμα το βράδυ.

Όταν θες απεγνωσμένα κατι, ψάχνεις μόνο αυτό, προσπερνάς καθε προειδοποιητική ταμπέλα, καθε σήμα, κάθε αλληλογραφία. Κρατάς τα ματια σου καρφωμένα πανω του και ανοίγεις το πουκάμισο. Αδειανό. Κοιτάς γύρω σου. Στάχτες.