Το Φως μου

Σε μια παραλία, το βράδυ της όγδοης μέρας της εβδομάδας, μια παρέα ατόμων είχε μαζευτεί γύρω απ' τη φωτιά. Όλα ήταν εκεί. Η ζεστασιά της φωτιάς, αυτοί, το κρασί, τα τσιγάρα, οι κιθάρες και φυσικά, εσύ.

Εσύ γλυκιά μου. Που αν μου έλεγες ότι τα μάτια σου μπορούν να λάμψουν περισσότερο δε θα το πίστευα, μέχρι που το είδα.

Με κοιτούσες με το βλέμμα που έλεγε συγγνώμη χωρίς να χρειαστεί να σαλέψουν τα χείλη σου. Μου έλεγαν πως είσαι δικιά μου όμως δεν ήσουν.

Αυτό το χαμόγελο που προσπαθούσε να πει ψέματα, ήταν το μόνο ψέμα που θέλησα ποτέ μου να πιστέψω. Και ξαφνικά όλα χάθηκαν.

Μείναμε οι δυο μας να κοιταζόμαστε και η φωτιά να μας ζεσταίνει λίγο περισσότερο απ' το επιθυμητό. Έπρεπε να σπάσει η σιωπή αλλά δε μιλούσες.

Άρχισε να ακούγεται ένα soundtrack κάποιας σαχλής ρομαντικής ταινίας και ήξερα ότι αν δεν έλεγα κάτι εγώ, η μουσική θα τελείωνε και θα μέναμε άπραγοι.

Γι' αυτό πήρα μια ανάσα και έβγαλα το αγαπημένο μου πουκάμισο και το πέταξα στην φωτιά για να σε φωτίσει λιγο περισσότερο.

Ξέρεις, γιατί είναι απαράδεκτο και άκρως ακατάδεχτο να σβήσει η φωτιά και να σκοτεινιάσει το πρόσωπό σου.

Να λάμπεις σε παρακαλώ, γιατί είναι το μόνο που χρειάζομαι στον κόσμο.