Η Έναστρη Νύχτα

Ζωντάνεψαν τα πάντα για όσους δεν μπορούσαν να δουν. 

Πουτάνα όλα στο Λούβρο. 

Κάθε πίνακας μιλούσε. Για να καταλάβεις, η Μόνα Λίζα απλά έσφιξε τα χείλη. «Μαλάκα έχω νεύρα» μα τα κράτησε σε ένα πιεσμένο χαμόγελο.

Ο Θεός άπλωνε το χερι γελώντας και ο Αδάμ τέντωνε το δικό του ενώ ηταν έτοιμο να ξεκολλήσει απ' τον ώμο του. Τα ρολόγια εξατμίστηκαν απ' την ζέστη και ο σταυρός ξεκόλλησε απ' τον ουρανό πλακώνοντας τον Ιησού.

Οι εραστές πνίγονταν απο τις σακούλες που είχαν στα κεφάλιά τους ενώ ένας πίνακας με θάλασσα και τρικυμία στράβωσε και πλημμύρισε όλη η αίθουσα. Α, και η Κραυγή(;).

Σώπασε για πάντα, ποτέ πριν δεν ειχε δει βροχη πεφταστεριών.

Όχι μονάχα οι πίνακες αλλά και οι φωτογραφίες ξύπνησαν. Τα ηλιοβασιλέματα μύριζαν υγρασία, οι γκρεμοί φώναζαν «πήδα» ενώ οι φωτογραφίες στις οποίες ήμασταν μαζί, πήραν φωτιά.

Οι νεκροί δάκρυσαν, οι παντρεμένοι το ίδιο. Οι στρατιώτες χαμογέλασαν και τα αδέρφια αυτή τη φορά αγκαλιάστηκαν πιο σφιχτά.

Πρόσωπα πετάγονταν από οθόνες σινεμά και τηλεοράσεων. Φήμες λένε ότι δεν ήθελαν να γυρίσουν πίσω. Κάνει κρύο στον κόσμο τους. Έτσι κάποιοι έμειναν απ' έξω και ονομάστηκαν ηθοποιοί, έπειτα εμείς το συνηθίσαμε.

Οι βιβλιοθήκες έπεσαν για να βγουν τα βιβλία απ' τα ράφια τους, για να ανοίξουν και να φανερωθούν καθε λογής σκίτσα, που το πρωτο πράγμα που έκαναν ήταν να πάρουν μια ανάσα και να βηξουν. Μεγάλο κρίμα, τοσο καιρό κλειστά και μεσα στην σκόνη. Όπως όλοι μας.

Μακάρι εκείνο το βραδυ να μην ήμουν ο μονος ξύπνιος.

Στάχτες

Βλέπουμε ό,τι θέλουμε να δούμε. Εμείς επιλέγουμε τη διάθεση μας, τις αποφάσεις μας, την οπτική μας γωνία σε μια ζωή που όλο κάνει κύκλους.

Ανάλογα με τα ερεθίσματα που έχουμε θα προσέξουμε λέξεις, ή θα αγνοήσουμε λέξεις. Το ίδιο ισχύει και για τις πραξεις.

Αν θες μπορείς να το βαφτίσεις πεπρωμένο, αν θες τύχη, αν θες πες πως ήταν και γραφτό, ή μήπως ήταν σύμπτωση; Θα σε βόλευε να ήταν σύμπτωση, μιας και ο,τι λάθος συνέβη ηταν εξαιτίας της απέραντης γκαντεμιάς σου και αν όχι τοτε θα ηταν άνετο να ήταν γραφτό.

Θα ήταν όλα τοσο βελούδινα, σαν απο ταινία, για να πλάσεις μια φανταστική παραμυθένια πραγματικότητα πάνω σε κάτι που είναι σχεδόν όπως το φαντάστηκες στο όνειρο σου, μπορεί όμως να μη μοιαζει και καθολου.

Μια ατελείωτη ανάγκη να βρούμε αυτό που ψάχνουμε έχει ως συνέπεια τη δημιουργία παραισθήσεων αλλα και ψευδαισθήσεων για να κοιμηθούμε ήρεμα το βράδυ.

Όταν θες απεγνωσμένα κατι, ψάχνεις μόνο αυτό, προσπερνάς καθε προειδοποιητική ταμπέλα, καθε σήμα, κάθε αλληλογραφία. Κρατάς τα ματια σου καρφωμένα πανω του και ανοίγεις το πουκάμισο. Αδειανό. Κοιτάς γύρω σου. Στάχτες.

Πλάι στο κύμα

Πλάι στο κύμα, μια κοπελα αποκοιμήθηκε ενώ διάβαζε το βιβλίο της...  Tο κύμα παρέσυρε το βιβλίο κι εκείνη δεν έμαθε ποτέ τον δολοφόνο, αλλά γιατί να τον μάθει; Για πάρτη του σκότωσε. Ήξερε ότι η κοπέλα που δολοφόνησε δεν άξιζε δεκάρα, έτσι κι αλλιώς όλοι το γνώριζαν.

Και ποιος είσαι εσύ να αφαιρέσεις μια ζωή επειδή εσύ έκρινες οτι δεν άξιζε να ζει; Αλλά το έκανες, πάει τελείωσε. Οι ενοχές όλες δικές σου και ολοι οι αλλοι χαρούμενοι. Ήρωας. 

Μην ανησυχείς, δεν θα σε πιάσει κανείς. Υπάρχουν τόσοι ύποπτοι και εσύ δεν είσαι ένας απ' αυτούς. Δε φαίνεσαι πανάθεμά σε. Ξέρεις να μιλάς και να φέρεσαι. Πρέπει να σε αναλύσει κάποιος για να σε βρει αλλά είσαι τόσο μόνος.

Είσαι τόσο μόνος που οι επιλογές σου είναι τόσο εύκολες. Δεν επηρεάζεσαι, δεν έχεις άλλες γνώμες να σε αποσπάσουν.

Είναι ένας τρόπος ζωής, δε λέω. 

Αλλά νιώθεις πραγματικά άνθρωπος;

Καταφέρνεις να σε γεμίζεις;

Γιατί το έκανες, πότε, πώς, πού;!

Δε θα σε κάρφωσω, θαυμάζω τους γρίφους. 

Κάνε με το ημερολόγιό σου. 

Το έχεις ανάγκη, πες την αλήθεια. 

Πες μου τα μυστικά σου, για να σου και εγώ όσα κρύβω.

Συγγνώμη

Αγαπητό μου ημερολόγιο, θα ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη. Αξίζεις ζωγραφιές, χρώματα, σχέδια και πιο ωραία γράμματα απ' αυτά, μήπως και αντιπροσωπεύσουν την πραγματική σου αξία. Χάνεται το περιεχόμενό σου. Αλώνεται, γίνεται πιο αδιάφορο και κουραστικό. Και στο υπόσχομαι, εσύ αδιάφορο και κουραστικό δεν είσαι.

Οι γονείς μου και οι φίλοι μου, μου το έλεγαν ανέκαθεν πως δεν έχει σημασία η εξωτερική εμφάνιση αλλα η εσωτερική. Το πόσο σωστός, ηθικός, δίκαιος και ευγενικός είσαι. Το πόσο καλόκαρδος και γενναιόδωρος. Το να βοηθάς, να προσπαθείς και να νοιάζεσαι. Να κουράζεσαι, να υποστηρίζεις και να χτίζεις χαρακτήρα. Το να λες τη γνώμη σου. Αυτο μου έλεγαν ότι είναι ομορφιά από τότε που με θυμάμαι.

 Εγώ τους πίστεψα. Προσπαθούσα από τότε να το κατορθώσω. Έτσι ήμουν, έτσι είμαι κι έτσι θα ειμαι. Ο σεβασμός και η εκτίμηση έρχονται μετά. Το δέχτηκα και αυτό. Αλλα εχω φτάσει μακριά και εχω αρχίσει να θυμώνω και να κουράζομαι. Να ζηλεύω, κάτι που δεν έκανα ποτέ μου.

 Άτομα όμορφα στην εξωτερική με ποικιλίες στην εσωτερική. Απο μπαστάρδια μέχρι λεβέντες. Τραβάνε κόσμο. Ακούγονται. Καταλαβαίνονται. Δεν ξερω πόσοι μένουν κοντά τους αλλα το πρόβλημα μου είναι άλλο. Όσο όμορφος και να εισαι εσωτερικά, αν δεν εισαι όμορφος εξωτερικά, οι άνθρωποι δεν σε αναγνωρίζουν. Δεν σε βλέπουν, δεν σου μιλάνε, δεν ψάχνουν να σε ανακαλύψουν. Δεν ειναι λάθος τους και δεν τους κατηγορώ. Απλα συμβαίνει και υπάρχει. Ο,τι λάμπει δεν ειναι χρυσός μα ο,τι δεν λάμπει ανακαλύπτεται πιο δύσκολα, δε φαίνεται και χάνεται.

Θησαυροί και καμένα χαρτιά που κανουν παπάδες μόνοι τους, νιώθουν αμήχανα όταν τους δίνεται η απαραίτητη προσοχή για να δείξουν τι αξίζουν. Δεν είναι συνηθισμένοι σε τέτοια.

Θελω να πω οτι αν ήμουν πιο όμορφος και εγω δεν θα είχα άλλον χαρακτήρα απο αυτόν που εχω τωρα αλλα δεν το ρισκάρω. Εχω δει τι κανει η δύναμη... Και η ομορφιά ειναι δύναμη....

Οπότε συγγνώμη αγαπητό μου ημερολόγιο. 

Σου το ορκίζομαι ομως οτι όποιος άνθρωπος σε πιάσει στα χέρια του θα συγκινηθεί.

Θα σε αγαπήσει και θα σε καταλάβει. Και αν δεν γίνει ποτε αυτο θελω να μην μου φοβηθείς γιατι θα εχεις εμένα. Εντάξει;

Αυτός ο κόσμος αλλάζει;

Δε χρειάζεται να με πιστέψεις.

Ένα νέο κοκαλιάρικο παιδί, χωρίς ιδιαίτερες εμπειρίες κοιτώντας με κιάλια και αλαζονικό ύφος κάθε σοφία που θα του φέρει ο χρόνος μαζί με τις πληγές που θα του χαρίσει.

Τι να πιστέψεις απ’ αυτό; Ότι θα αλλάξει τον κόσμο; Εσύ ο ίδιος δεν μπόρεσες. Ποιος; Εσύ! Που θεωρείς τον εαυτό σου τόσο μεγάλο και τρανό. Τόσο σπουδαίο και μεγαλωμένο απ’ το χώμα.

Φώναζες πως ο κόσμος δεν αλλάζει μόνο από ένα άτομο. Κάπου εκεί χαμένος στην πορεία τα παράτησες γιατί δε σε βοηθούσε κανείς.

Άφησες όλα τα βάρη σου και πήγες και αγκάλιασες τους ως τότε εχθρούς σου. Βαρέθηκες να είσαι το κορόιδο και να σε κοροϊδεύουν.

Τώρα παίρνεις το μέρος τους και κοροϊδεύεις αυτούς που σε αντικατέστησαν. Μάγκας.

Το ονόμασες και ωριμότητα πανάθεμά σε.

Και τώρα έρχεσαι και ρωτάς πώς γίνεται αυτός ο νεαρός να αλλάξει τον κόσμο ενώ εσύ απέτυχες παταγωδώς. Να, δε θα το κάνει.

Απλά θα φτιάξει έναν δικό του. Δε θα έχει μέσα κανέναν σας. Δε θα του λέτε τι να κάνει και πώς να το κάνει.

Δε θα τον σταματήσει κανείς. Όταν όλοι ζητάτε τη βοήθειά του θα σκεφτεί αν θα σας τη δώσει. Πόσο προσπάθησες αλλά και πόσο άλλαξες αγαπητέ προδότη των ονείρων σου;

Η Τελευταία Μέρα της Ανθρωπότητας

Ο ουρανός σκοτείνιασε, τα λουλούδια σάπισαν. Η θάλασσα αγρίεψε, τα αστέρια φοβήθηκαν και κρύφτηκαν πίσω από το φεγγάρι κι αυτό με τη σειρά του, πίσω απ' τον ήλιο που κουράστηκε να πετάει φωτιές.

Οι άνθρωποι αναστατωμένοι και απεγνωσμένοι. Τελευταία μέρα για όλους μας. 

Και τι θα γίνει;

Κάποιοι έτρεξαν να πηδήξουν όποιον βρουν μπροστά τους, βίαζαν σε κάθε στενό.

Άλλοι ψάχνοντας απεγνωσμένα τον έρωτα είπαν όσα δεν μπορούσαν να πουν όσο πίστευαν πως υπάρχει και το αύριο. 

 Είχε και αυτοκτονίες με. Είχε και δολοφονίες γιατί κάθε νόμος έσπασε εκείνη την ημέρα. Οι νεκροί πολλαπλασιάστηκαν καθώς υπήρξαν κι αυτοί που δεν είχαν νιώσει ποτέ  χαρούμενοι και έπεσαν στα πιο δυνατά ναρκωτικά λες και θα έκλεβαν λίγη ζωή παραπάνω. Να προλάβουν να ζήσουν.

Οι εκκλησίες γέμισαν με μια προσπάθεια ψεύτικης εξομολόγησης. Τώρα το θυμήθηκαν πως η ψυχή τους είναι σάπια. Οι γονείς έψαχναν τα παιδιά τους ενώ τα παιδιά τους φίλους τους γιατί αυτοί τους είχαν στηρίξει περισσότερο.

Εγώ καθόμουν σε μια ταράτσα ενός εγκαταλειμμένου σπιτιού καταγράφοντας τα γεγονότα.

 Άξιζε. Όχι επειδή τελικά δεν ήταν η συντέλεια του κόσμου, αλλά για να δείξω πως αφήνουμε τον χρόνο να περνάει γιατί πάντα θα πιστεύουμε ότι έχουμε κι' άλλο.

Κουνήσου και πράξε. Άσε τους εγωισμούς και το αύριο και κάνε τώρα αυτό που θες να κάνεις. Γιατί αν δεν το κάνεις, το τέλος του κόσμου για εσένα, έχει ήδη φτάσει.

Φως είναι αυτό;

Να με συγχωρείς

Σε είχα πάει στο ψηλότερο σημείο, μακριά από την πόλη που τα φώτα της θύμιζαν ετοιμοθάνατες πυγολαμπίδες καθώς τρεμόπαιζαν. Τώρα θα χαθούν σου έλεγα.

Εσύ χαιρόσουν με την ιδέα πως θα χαθούν. Σου άρεσε το σκοτάδι. Μα τα αστέρια ήταν αμέτρητα και το φως τους δεν έλεγε να σβήσει. Θυμάμαι πως σε ενοχλούσε και ενώ νόμιζα ότι μου έδειχνες εκείνα, εσύ απλά άπλωνες το χέρι σε ένα αεροπλάνο που χανόταν ανάμεσα τους.

Εκεί ήθελες να πας. Ας μην έφτανες ποτέ και πουθενά.

Πού να πήγαινες άλλωστε;

Θυμάμαι να σου χαϊδεύω τα μαλλιά ενώ αυτά λάδωναν. Θυμάμαι που σου έπαιρνα δώρα και φαινόμουν τόσο κακός. Η αγάπη δεν εξαγοράζεται. 

«Είσαι η πιο όμορφη κοπέλα που γνώρισα ποτέ μου». 

«Μη με συγκρίνεις».

Εγώ σε αγκάλιαζα και εσύ ίδρωνες. Εγώ σε φιλούσα αλλά τα ξερά χείλη δεν ικανοποιούν κανέναν. Πώς να ικανοποιήσουν εσένα πριγκίπισσα;

Και όταν σε αγκάλιαζα όταν κοιμόσουν για να κάνεις τα πιο γλυκά όνειρα, εσύ δεν μπορούσες καν να κοιμηθείς. Πόσο σκληρός είναι ο κόσμος. Πόσες λάθος πράξεις μπορώ να κάνω κατά λάθος;

Μα δεν έχει σημασία τι έγινε επίτηδες και τι όχι. Να, λαδωμένη, βρομερή, υποτιμημένη, απογοητευμένη και άυπνη. Σε κατέστρεψα ομορφιά μου. Το ξέρω.

Να με συγχωρείς.