Το μυαλό μου παστώνει.
Η ματιά μου γίνεται τεμπέλικη και κουρασμένη.
Η νύχτα είναι πια μέρα και μέρα δεν υπάρχει.
Αν το θυμηθώ μπορεί και να πεινάσω.
Τα τραγούδια μου ακούγονται ίδια και χιλιακουσμένα.
Τι λείπει;
Να σου μιλήσω;
Δε θέλω να μιλήσω.
Δεν έχω κάτι να σου πω άλλωστε.
Σου είπα δε σκέφτομαι τίποτα.
Τότε γιατί δακρύζω;
Τι λείπει;
Γιατί τα γράφω αυτά;
Τι σε νοιάζουν κι εσένα;
Γιατί διαβάζεις ακόμα;
Τόσες ερωτήσεις, δε θα απαντηθούν ποτέ.
Μα λίγο πειράζει.
Το μόνο που θα ‘θελα να ξέρω,
Τι λείπει;
