Μόνοι και μαζί. Βαρκάδα στη λίμνη που οι σκιές βαλμένες σε κουστούμια χορεύουν τζαζ στον ρυθμό του ξύλινου σαπισμένου πιάνου και μιας σκουριασμένης τρομπέτας.
Νεκρές ερωμένες κοιτάζουν το φεγγάρι και το ρωτάνε τι έκαναν λάθος. Το φεγγάρι δε τους απαντάει.
Προσκλήσεις και γράμματα πέφτουν σαν κύκνεια φτερά και πούπουλα στη λαδωμένη λίμνη που θα άρπαζε φωτιά αν δεν έλειπε η σπίθα.
Όμως τα κενά μάτια είναι λατέρνες και λαμπάδες για όσους έζησαν μόνοι τους. Για κάποιους οι κηδεία είναι γιορτή, ο γάμος φυλακή και η γέννηση δοκιμασία.
Δεν υπάρχουν πια λιμάνια. Ούτε στάσεις. Τα αστέρια είναι τα πιο ακριβά πυροτεχνήματα γιατί θέλουν χρόνο.
Ο πιο κουρασμένος ξάπλωσε το δισκοπότηρο του στη λίμνη και έσταξε κόκκινο κρασί στα ματωμένα του χείλη. Θυμωμένοι γελωτοποιοί έτρωγαν λιωμένη σοκολάτα στα ετοιμόρροπα κλαδιά που απλώνονταν πάνω από τη λίμνη.
Ένας απ’ αυτούς κλαίει εδώ και χρόνια γιατί του έπεσε το καπέλο και δεν ξέρει κολύμπι.
Τα άυπνα μάτια βλέπουν πράγματα που άλλοι δεν μπορούν και τα στραβά τσιγάρα βραχνιάζουν το χώρο. Ο καπνός γίνεται ομίχλη. Τα δέντρα δάσος, η λίμνη νερό. Τα κουστούμια δε θα ξαναφορεθούν. Οι μάσκες όμως ναι.
Οι προσκλήσεις βυθίστηκαν. Τα μάτια έσβησαν καθώς το πιάνο ξεκουρδίστηκε και ο αέρας στην τρομπέτα τέλειωσε.
Τα κοράκια θα σε συνοδεύσουν τώρα κάπου αλλού, η βραδιά σου τελείωσε γιατί για καλή σου τύχη βρέθηκες στη λάθος μεριά του δρόμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου