Περί πηξίματος και ηδονής

Τα δάκρυα είναι νερό και τίποτα περισσότερο.

Ο ύπνος μας τρώει χρόνο από τη ζωή μας.

Ο κόμπος στο στήθος λύνεται όταν είμαι μόνος μου.

Μα πόσο μόνος;

Από την άλλη, κάποιοι είναι μόνοι τους μαζί με άλλους.

Τι να κατηγορήσω σήμερα;

Τα έχω κατηγορήσει όλα.

Ζω μέσα στο κεφάλι μου και τα μάτια καθρεφτίζουν το σκοτάδι.

Θα ξυπνήσω στη μέση της νύχτας για να (σε) σκεφτώ.

Δε θα σκέφτομαι τίποτα όλη την ημέρα.

«Μα καλά, χαζός είναι αυτός;».

Σιγοτραγουδάω ένα τραγούδι που έβγαλα στη στιγμή.

Η στιγμή πέρασε. Πέρασε και το τραγούδι. Δεν ήταν καλό έτσι κι αλλιώς.

Νομίζω πήγαινε κάπως έτσι…

«Η μέρα πέρασε μα ήτανε πολλές, η νύχτα έφτασε και πάγωσε ο καφές».

Ναι ναι κάπως έτσι.

Και κάθε τι γλυκό μου ανεβάζει εμετό αλλά ίσως απλά πρέπει να αδειάσω για να ηρεμήσω. 

Η ανάσα μου μυρίζει πετρέλαιο, για τη δικιά σου δε θα μάθω ποτέ.

Είναι αγένεια να ρωτήσω; Ξεφύσηξα.

Οι ερωτήσεις μου έφερναν πάντα τον άλλον σε δύσκολη θέση.

Το ίδιο και οι απαντήσεις μου.

Γι’ αυτό και απαντούσα με ερωτήσεις αλλά αυτό έκανε τα πράγματα χειρότερα.

Παύση. Παράλληλες γραμμές.

Θα ανταμώσουν.