Ποιητική Ειλικρίνεια (Η Απάτη)

Είπα να γράψω. Πέρασε καιρός άλλωστε. Ορίστε, γράφω. Χωρίς ουσία.

Γιατί όχι; Εγώ δε γράφω για λουλούδια, για σύννεφα για πρίγκιπες, μονόκερους και πράσσειν άλογα. Ούτε για σπουδαίες καρδιές και χάρτινα φεγγάρια. Αν το έκανα, θα γινόμουν ψεύτης.

Τώρα πλασάρω δελεαστικές λέξεις, άστοχες μεταφορές, ίσως κάποιο λογοπαίγνιο και μια ιδέα που λιώνει σιγά σιγά σαν κερί ενός ξεχασμένου, παραβιασμένου παρεκκλησιού.

Κι αν ένιωσες κάτι είναι γιατί κατάλαβες. Κι αν κατάλαβες είναι γιατί ήθελα εγώ να καταλάβεις, μιας και το νόημα στο έθεσα απλό. Μια βιτρίνα με τόσα φώτα και τίποτα περισσότερο.

Μη νομίζεις ότι κάνεις κάτι. Αν σε γεμίζω με θυμό, λύπη, χαρά, περηφάνια ή έστω ένα μάταιο κίνητρο, θέλω να ξέρεις ότι αυτό δε θα το θυμάσαι.

Και θα φταίω εγώ.

Θα φταίω γιατί δεν μπορώ να σε κάνω να δεις όπως εγώ. Θα φταίω γιατί γράφω για εσένα και για αυτό που θέλεις να διαβάσεις. Δεν ασκείται επιρροή με άλλον τρόπο. Η αλλαγή είναι δικιά μου. Ακόμα και η ποιητική ειλικρίνεια είναι τέχνασμα, αν θες, που δε θες. Είναι απάτη.

Μα τα λόγια είναι μονάχα λόγια. Ποιον αγγίζω αν το ζήτημα δεν είναι αφιερωμένο στον αναγνώστη; Μπλα μπλα μπλα, μισόλογα για χειραγώγηση. Μια ασυναρτησία ακόμα. Μια πρόταση να φαίνεται πως έχω κάτι να σου πω.

Συνειδητοποίηση πραγματικότητας.  

Τα είπαμε πάλι.