Στη Χώρα του Πάντα

Καλημέρα καλησπέρα και όνειρα γλυκά. 

Για κοιμησου δε θα πάμε μακριά.

Είναι λέει ένα δάσος κάπου στα βουνά με μιλούνια ξωτικά.

Έχουν στα χέρια πουγκιά γεμάτα φλουριά,

ανταλλαγμένα από μάγισσες για λίγα φτερά αγγέλων, 

για να τους κλέψουν λίγη ομορφιά.

Εδώ στη χώρα του Πάντα όπου η ζωή μας μετράει ψεγάδια,

τι ειναι όνειρο στα αλήθεια, ούτε στα πιο βαριά μας ξενύχτια, 

όπου η μέρα δεν ξημερώνει και το φεγγαρι με στοιχειώνει.

Άνθρωποι υπάρχουν κάνουν τους αμνούς,

κλεισμένοι σε τοίχους προσποιούνται τους θεούς.

Νεράιδες με λάμψη θαμπή, για μια ανάσα βγαίνουν, ξαναμπαίνουν. Γιατι... 

Γιατί με κομμένα φτερά πλέον περπατάνε, 

επειδή τους απαγορεύτηκε λέει να πετάνε,

μα πως γερασμένα τρολλακια ψάχνουν θησαυρούς,

ενώ ακόμα δε βρήκαν τους ίδιους τους τους εαυτούς, μ' ακούς;

Πεσμένα μήλα δαγκωμένα καταγής γιατί ο κυνηγός μας βγήκε χασικλής.

Εδώ στην χωρα του παντα όπου η ηθική μας πονάει τα βράδια, τι είναι άβυσσος στα αλήθεια, ούτε στα πιο ψυχρά μας παραμύθια, όπου το όνειρο τελειώνει και ο κάθε μύθος  σκοτώνει, βουλιάζοντας και λιώνοντας στο χιόνι.